Men vroeg me mijn boekje open te doen over mijn toekomst. Mijn toekomst... Minuten tikten voorbij terwijl andere pennen over hun blad raasden. De mijne bleef stil. Ik keek gedachteloos rond en staarde dan weer voor me uit. Wat mijn toekomst mij kon brengen en hoe ik daar tegenover stond. Ik had geen flauw idee. Moeizaam begon ik toch wat neer te pennen over vorige jaren. Mijn pen was warmgedraaid, net als mijn hersenen en in een ogenblik begon ik razendsnel te schrijven. Eigenlijk was ik de opdracht verkeerd aan het 'oplossen', maar iets in me zei dat er nog wel een clue zou komen. Na een bladzijde rond de pot draaien, kwam ik tot de conclusie dat ik eigenlijk nog niets weet over mijn toekomst, niets, rien, geen zier.
De toekomst mag niet geraden worden, het loopt toch altijd anders dan verwacht...
En uw conclusie is niet alleen juist, maar ook nog eens een zalig vooruitzicht! Alles kan gebeuren, spannend eh?
BeantwoordenVerwijdereninderdaad, je mag niets uitsluiten!
BeantwoordenVerwijderenHeerlijk toch.
BeantwoordenVerwijderenEerst stond men met het gezicht naar het verleden.
Toen ston men met het gezicht naar beneden, het heden.
Daarna stond men met het gezicht naar de toekomst.
En twgenwoordig kijken we over de toekomst heen.